Hartslag

HARTSLAG

Het was 18 juni 2021 rond 18.45 uur en ik wilde net uit de Achterhoek vertrekken waar we de verjaardag van mijn kleinzoon hadden gevierd. De telefoon ging. Daphne, mijn buurvrouw, belde met het verhaal dat er een boom in de tuin was omgewaaid als gevolg van het noodweer. Het huis zag er nog heel uit. 'We vertrekken nu en dan zien we het wel, tot straks!' was mijn reactie.

Op de weg terug naar huis werd ik steeds onrustiger. Wat is er allemaal gebeurd? Hoe vinden we ons plekje terug?

Het was al een heel gebeuren om bij Leersum te komen. De toegangswegen waren alleen opengesteld voor hulpdiensten. Je voelt van alles in je lichaam en je brein roept: 'Het is toch te gek voor woorden, dat je niet eens je eigen huis kunt bereiken?' Uiteindelijk konden we vanuit Doorn, door het bos, langs Broekhuizen, in Leersum komen.

Daar zagen we de eerste veldslag, niet te filmen! Iets verderop konden we de auto parkeren en vanaf daar verder lopen naar de M.C. Verloopweg. Wat er zich onderweg ontvouwde, kon alleen maar in stilte ervaren worden, met af en toe het geluid uit mijn keel van het woordje ”ongelofelijk”. Je loopt verdwaasd, kijkt, terwijl je niet weet waar je moet kijken.

Daar loop je in je goede kleren, kleddernat, alleen met jezelf op weg naar huis. Richard, onze overbuurman, was al druk aan het zagen want onze naaste buren konden hun huis niet uit. Direct aan de slag, helpen en praten, luisteren en bevrijden.

De dag erna, hebben we alles met de buren en hulp van sterke familieleden kunnen opruimen, met als verbindende afsluiting een broodje kroket! De rest kwam later wel.

Die zondag ging ik door mijn hoeven en zat ik 's-nachts buiten bij onze vijver, waar de stank uit opsteeg en er geen leven meer in zich bleek te herbergen. Vogels leken niet meer te bestaan. STIL. Maar toch, de hartslag kwam terug, een onuitputtelijke kracht!